Wintersport

Waar het hart vol van is, daar loopt de blog van over, om maar eens een oud spreekwoord te verhaspelen. Zaterdag gaan een week we op wintersport, ik verheug me er nu al op. We rijden met de auto naar Seefeld in Oostenrijk. Een ritje van 5-6 uur. Dat is werkelijk een van de voordelen hier: je bent een stuk dichter bij de Alpen.

Hier in de buurt kun je trouwens ook skien in het Thüringer Wald, de hoogste berg is ongeveer 950 meter. Op de Inselsberg is een sleeplift, in Oberhof is een stoeltjeslift. Voor mij minder dan een uur rijden. Met zulke hoogte's ben je natuurlijk afhankelijk van het weer, deze winter is er op de Inselsberg nog niet genoeg sneeuw geweest. In Oberhof, waar ook de kampioenschappen biathlon gehouden worden, zijn sneeuwkanonnen geinstalleerd en daar kun je veel vaker terecht. Het nadeel is dat iedereen dat doet en dientengevolge sta je 's weekends gemiddeld 20 minuten in de rij om in vijf minuten naar beneden te skien (1 minuut voor sportieve skiers).
De sleeplift op de Inselsberg is een bijzondere vermelding waard. Dat is een oude 'Tellerlift' met van die ronde zitjes, die met een soort touw ZONDER VERING aan de hoofdkabel verbonden zijn. Als je instapt moet je je schrap zetten en dan wordt je het eerste stuk gekatapulteerd over een lengte van 1-2 meter, voordat je weer met beide skis contact met de sneeuw hebt. Niks voor beginnelingen of watjes dus, hier wordt het kaf van het koren gescheiden. De afdaling zelf is mooi hoewel natuurlijk niet zo lang. Het gaat voor het grootste gedeelte door het bos en er is ook een stukje zwarte afdaling bij voor de liefhebbers.

Ik ben zelf een flexibele wintersporter. Vroeger heb ik veel geskied (spelling?), daarna lange tijd gesnowboard op een carving-board (ik kan eingszins carven maar niet perfect en backside niet zo goed als frontside), en sinds vorig jaar heb ik zogenaamde snowblades. Dat zijn die korte 'fun-skis'. Die heb ik vorig jaar eerst gehuurd en die zijn me zo goed bevallen dat ik daarna meteen een paar gekocht heb. De voordelen zijn legio:
- het is leuker skien dan met lange skis omdat je meer kunt doen
- perfect carven zonder dat je 100 km/u hoeft te gaan
- draaien, achteruit skien, springen is allemaal makkelijker
- ik kan dezelfde schoenen gebruiken als bij het snowboarden (hardboots)
- transport: de skis en de bindingen zijn veel lichter (en natuurlijk kleiner) en je hebt geen skistokken.
Het nadeel is dat je niet zo snel kunt gaan -het kan wel maar dan worden ze instabiel- maar daar heb ik niet zo veel behoefte aan, voor mij gaat het snel genoeg.

Als ik volgende week een internetcafe en genoeg tijd kan vinden dan doe ik een live-verslag.
Zo, nu weer aan het werk ;D

Slaap

Waarschuwing: deze post kan slaapverwekkend zijn.

Slapen is voor mij een vloek en een zegen tegelijk. Ik slaap graag, maar ik ga niet graag naar bed. Er is voor het naar bed gaan altijd wel nog iets interessants te doen. Nog een beetje piano oefenen, een artikeltje lezen, sigaretje roken, film kijken enzovoorts.

Ik weet dat genoeg slapen (voor mij ongeveer 7-8 uur) belangrijk is. Als ik een paar dagen goed geslapen heb voel ik mij fitter, ik kan beter tegen de kou, kan sneller denken en heb betere ideeen. Het is bewezen dat het immuunsysteem beter funktioneert als je genoeg slaapt, dus je wordt minder vaak ziek. En je ziet er nog beter uit ook.
Waarom doen we dan zo moeilijk over het op tijd naar bed gaan? Ik generaliseer nu maar even, want je hoort van veel mensen dat ze laat naar bed gaan en vroeg opstaan, sommigen beweren daarbij dat ze niet zoveel slaap nodig hebben. Ik heb zelfs gelezen dat gemiddeld over de hele Duitse bevolking de mensen een uur minder slapen dan 50 jaar geleden (als ik het me goed herinner 7,5 uur nu tegen 8,5 uur vroeger). Het is dus een algemene trend. Wat het antwoord betreft kan ik alleen voor mezelf spreken.

Het is niet zo dat we langer werken dan vroeger, integendeel. Schijnbaar gaat het dus om de vrije tijd. Je krijgt voortduren ingeprent uit de omgeving dat je van alles kunt doen in je vrije tijd waarmee je je leven pas echt geniet. Verschillende sporten (die zijn tegenwoordig nodig omdat we allemaal op kantoor werken), film en tv kijken, computer(-spelletjes), boeken lezen, overal naar toe op vakantie (denk aan het fenomeen vakantie-stress; eigenlijk een tegenstrijdigheid). Als ik niet minstens een paar van deze dingen dagelijks doe dan heb ik het gevoel dat ik iets verzuimd heb, dat ik mij niet optimaal 'verwirklicht' heb. Ik ga dan 's avonds vaak door totdat ik zo moe dat ik onmiddelijk in slaap val zodra ik in bed lig.

En dan zijn er dagen dat ik tevreden ben over wat ik beleefd heb of gepresteerd heb, ik heb dan een voldaan gevoel. Op zulke dagen kan ik lekker vroeg naar bed gaan zonder schuldgevoel.

Dat is mijn persoonlijke verklaring voor het laat naar bed gaan. Ga jij op tijd naar bed? En waarom niet?

Snel rijden

Mijn collega in de carpool rijdt graag snel. Eigenlijk is hij intelligent, maar dit is zijn 'Makke'. Ik rijd sinds ongeveer 5 jaar regelmatig met hem samen naar het werk, en je kunt van me aannemen dat we al enige discussie's over dit onderwerp gevoerd hebben. Hij heeft fantastische theorieen waarom snel rijden goed is, niet gevaarlijk en niet zo slecht voor het milieu.

Om de discussie in het juiste licht te zetten moet je bedenken dat Duitsland een reusachtige auto-industrie heeft, veel en goede auto's maakt, en dat de halve landelijke industrie daar direkt of indirekt aan vast hangt. De Duitse auto's rangeren onder de beste auto's ter wereld. En sinds dit jaar staan ze ook weer bovenaan in de 'Pannen-statistik', oftewel ze zijn weer betrouwbaarder geworden wat betreft pech onderweg. Die lijst werd een tijd lang aangevoerd door Japanse merken, en dan vooral Toyota. Overigens interessant is dat de direktie van Toyota toegeeft dat er kwaliteitsproblemen zijn, en dat die ontstaan in de nieuwe montagefabrieken in Europa (o.a. in Duitsland). Een groot deel van de auto's die hier geproduceerd worden vallen in de hogere klasse, zijn dus duur en snel. Met deze auto's bouwen de fabrikanten hun image op.

Kortom de auto is in Duitsland de heilige koe.

Terug naar mijn collega. Hij heeft sinds een jaar een nieuwe auto, een Skoda (ik weet jammer genoeg niet het model) met TDI, natuurlijk in het rood, in sportuitvoering en 170 pk onder de motorkap. Enkele van zijn argumenten voor snel rijden zijn:
- de auto's van tegenwoordig zijn er technisch toe in staat en ervoor gemaakt
- met langzaam rijden gaat waardevolle tijd voor het bedrijfsleven verloren
- de auto's van tegenwoordig verbruiken minder brandstof bij 180 km/u dan de auto's van vroeger bij 120
- als ik snel rijd ben ik beter geconcentreerd en wordt niet zo snel moe; als ik lamgzamer rijd verveel ik me en dan verslapt de aandacht
Maar de allermooiste:
- de mensen vergeten wat het eigenlijke doel van transportmiddelen is: namelijk SNEL van A naar B te komen. Als ik langzaam ergens wil komen, dan kan ik ook lopen.

Om eerlijk te blijven moet ik zeggen dat hij een goede autorijder is en altijd goed oplet. Ik voel me bij hem in de auto niet minder veilig dan bij anderen. Nadat al mijn argumenten voor langzamer rijden bij hem niet aankwamen, zijn we tot de volgende consensus gekomen: ik zal hem nooit kunnen overtuigen langzamer te rijden, omdat de eigenlijke reden voor hem om snel te rijden niet rationeel is maar emotioneel. Hij vindt het gewoon leuk. En omdat we samen in een auto minder benzine verbruiken in een auto die 200 rijdt als in twee auto's met een persoon erin waarvan de ene 200 rijdt en de ander 130, blijf ik dan toch met hem meerijden.

Bloggen

Gisteren heb ik mijn blog-profiel een beetje ingegeven. Dan blijkt dat je aan de hand van je interesse's andere bloggers met dezelfde interesse's kunt vinden. Dan blijkt weer dat veel bloggers ooit een keer begonnen zijn en daarna weer hebben opgegeven. Het lijkt er ook op dat veel jonge vrouwen bloggen. Bijvoorbeeld een goed blog van een gymnasiaste: esmaa1991. Dus, heren vrijgezellen in de leeftijd 15-25: start een blog.

Heb je mijn Dilber-widget overigens al gezien? Très cool...

Ik heb DSL besteld, binnekort dan kan ik dus thuis ook fatsoenlijk internetten (in plaats van op mijn werk).

Vandaag een mooi commentaar gelezen op de Dilbert-Blog. Een lezeres bedankte de blogger (Scott Adams) voor het 'modereren' van het blog; dat wil zeggen dat hij de commentaren eerst leest en dan besluit of hij ze publiceert of niet. Want, zei ze:
[everyone deserves to have an opinion, not all of them deserve to be in print!]
Je merkt namelijk dat sommige mensen die reageren op populaire blogs (ja, daar hoor ik zelf ook bij) een plek hebben gevonden waar ze hun zegje kunnen doen omdat ze daar in real life geen gelegenheid toe krijgen, bijvoorbeeld mensen die zulke verwerpelijke ideeen dat niemand ze wil horen, mensen die zo van de groep afwijken dat ze normaal gesproken geen gehoor krijgen, of gewoon kinderachtige grappenmakers.

Voor mij is bloggen een gelegenheid om ideeen van me af te schrijven, en om mijn nederlandse taal op peil te houden. Daar ik op dit moment geen verdere ideeen heb, sluit ik hierbij af voor vandaag.

Gewelddadige jeugd

Hoewel het onderwerp mij langzaam mijn strot uitkomt, wil ik er toch mijn mening over kwijt omdat er zoveel onzin over verbreid wordt.

Sinds ongeveer 3 weken is de gewelddadige jeugd hier een overheersend thema in de media. Dat zit zo: 3 weken geleden werd een 'Rentner' - iemand die met pensioen is - in elkaar geslagen op een metrostation. Met de veiligheidscamera's waren opnames gemaakt en die stonden de volgende dag levensgroot op de voorpagina van de Bild-Zeitung met een smakelijk verhaal erbij hoe slecht de jeugd van tegenwoordig toch is en hoe gewelddadig en dan vooral de buitenlandse. De statistieken geven namelijk aan dat onder buitenlandse jongeren meer gewelddelikten voorkomen als bij de Duitse.

Fluks werd dit onderwerp opgepakt door mijnheer Roland Koch, de momentane minister-president (CDU) van de bondstaat Hessen, want in Hessen zijn namelijk binnenkort verkiezingen. Een mooie gelegenheid dus om zonder veel moeite publiciteit en stemmen te winnen door te verkondigen dat het 'Jugendstrafrecht' verscherpt dient te worden.

Tenminste, dat dacht hij. Prompt viel natuurlijk de oppositie niet alleen in Hessen maar ook vanuit de nationale politiek over hem heen. Zelfs een aantal partijgenoten kon zich niet vinden in de simplistische opvattingen. Het resultaat van zijn uitingen is zeer opmerkelijk en stemt optimistisch: namelijk niets. De CDU is in de opiniepeilingen niet gestegen sinds de debatten over het jeugdrecht. Je gaat langzaam geloven dat de gemiddelde kiezer zich informeert en een gedifferentieerde mening heeft.

Maar hoe zit dat nou met die statistieken? Twee beweringen zweven in de lucht:
1 - De jeugd wordt steeds gewelddadiger.
2 - De buitenlandse jeugd is wat dat betreft erger dan de Duitse.

1 - Het is inderdaad zo dat gewelddelikten onder de jeugd toenemen. Hoewel de kriminaliteit in het totaal afneemt, wijkt de jeugd van deze tendens af. Een algemeen geaccepteerde verklaring hiervoor is er nog niet, er zijn alleen spekulaties zoals: gewelddadige videospellen, en het steeds opener getoonde geweld in media stompt de jeugd af (vergelijk maar eens het journaal van een commerciele zender van vandaag met het NOS-journaal van 20 jaar geleden).

2 - Wanneer je de buitenlandse jeugd in het totaal vergelijkt met de Duitse jeugd dan is er inderdaad een verschil ten gunste van de Duitse. Wanneer je echter een ander kriterium aanlegt, namelijk het opleidingsnivo, dan zie je dat gewelddelikten omgekeerd evenredig zijn aan het opleidingsnivo, oftwel hoe lager de opleiding, des te hoger de gewelddadigheid. Nu is het zo dat het opleidingsnivo onder buitenlandse jongeren gemiddeld lager is dan bij de binnenlandse. Als we reking houden met deze factor en dus buitenlandse en Duitse jongeren met hetzelfde opleidingsnivo vergelijken, dan vallen de verschillen in gewelddadigheid volkomen weg.

Bonusvraag: waarom hebben buitenlandse jongeren een lager gemiddeld opleidingsnivo?

Ik vind het volgende citaat van Sokrates (!) prachtig, het verduidelijkt dat de jeugd zich in de loop van de geschiedenis niet zozeer veranderd heeft als we soms denken:
De jeugd van tegenwoordig houdt van luxe, heeft slechte manieren en veracht autoriteit. Ze spreken hun ouders tegen, kruisen hun benen en tiranniseren hun leraren.

Doch nicht bei uns

Ja, nu horen we erbij! Eindelijk gebeurt er iets spannends bij ons in het bedrijf.

Ik werk bij een vestiging van het Gildemeister-concern, wij bouwen cnc-freesmachines. Normaalgesproken een degelijk, saai bedrijf dat goede kwaliteit machines bouwt. Afgezien van drukke periodes waar je je werk niet kunt doen omdat je om de haverklap een servicemonteur aan de telefoon hebt is het opwindendste wat hier gebeurd is in de laatste vijf jaar het feit dat de kantine een nieuwe beheerder heeft.

Wat is er gebeurd: de 'Vorstandsvorsitzende' oftewel de grootste baas van het concern wordt beschuldigt van corruptie, belastingontduiking en 'Untreue' (misbruik van bedrijfsgelden). Eergisteren werd er door de politie een razzia gehouden: 19 invallen simultaan in verschillende kantoren van Gildemeister. Pikant extra: enkele dagen daarvoor verloor het aandeel Gildemeister al 12 % en daarom wordt er tevens onderzocht of er handel met voorkennis heeft plaatsgevonden. Toen de aktie bekend werd, kelderde het aandeel met 25% maar ondertussen heeft het zich alweer hersteld en wordt nu zelfs als winnaar gezien. Anders als bij Siemens richten zich de beschuldigingen hier rechtstreeks aan de top van het bedrijf.

Vanmorgen hadden we een 'Betriebsversammlung' waar onze direkteur een verklaring voorlas van de 'Vorstandsvorsitzende'. Op weg daarnaartoe probeerde ik te voorspellen aan mijn collega wat er gezegd zou gaan worden:
1 - De direktie gaat ervan uit dat de beschuldigingen geen grond hebben
2 - Verbreid er geen praatjes over
3 - De affaire zal geen invloed op het bedrijsresultaat hebben
Dat werd dan ook ongeveer meegedeeld, met de toevoeging dat we 'jetzt erst recht mit vollgas' aan de slag moeten.

Ik heb natuurlijk geen idee of er iets waar is van de beschuldigingen. Ik ben ervan overtuigd dat er bij ons allen maar goede mensen werken die zich altijd aan de wet houden zonder dat ze hoofdzakelijk aan hun eigen interesse werken. Zoals in elk bedrijf.

Nieuwe PC

Gaaf! Eindelijk heb ik een nieuwe PC gekocht. Voor de freaks:

Dvd-RW met Lightscripe
Harddisk Samsung T166 500GB
Asus P5GC-MX/1333, VGA,SND,LN
Prozessor Intel Core 2 Duo E4500, 2,2GHz, 2MB
Mainboard AM2 ASUS M2N-MX-SE
PCTV DVB-T 250I, Pinnacle, 0360834
DDR2 2048MB PC800 NON-ECC, N660184
FAXMODEM ULTRON V92, P84Z010
Windows Vista Home Premium

Mijn vorige PC was nog van voor de oorlog (Irak-USA): Pentium II 400 MHz. Het feit dat ik niet fatsoenlijk alle films op DVD kon kijken zonder stotterend beeld gaf de doorslag.

Het mooiste aan het nieuwe apparaat is digitaal televisie kijken. Eigenlijk heb ik al sinds 4 jaar geen televisie meer omdat ik er te lang voor bleef hangen zappend op zoek naar een goed programma. Het vervelende van televisie is dat er af en toe echt interessante programma's zijn, maar je moet eerst door de overige 99 procent bagger waden om ze te vinden. Nu heb ik dus digitale televisie. Dat ontvang je hier met een klein antennetje (20 cm) in de huiskamer -het beste voor het raam- en op het moment bestaat het aanbod uit 12-13 zenders (alleen 'öffentlich-rechtliche', oftewel geen commerciele).

Waarom is dat nou zo mooi? Je hebt automatisch een televisie-gids (EPG, electronic program guide), je kunt direkt opnemen online of voorgeprogrammeerd via de EPG. En je kunt time-shifted kijken; handig als je een film zonder de reklame wilt zien.

Wat me aan Windows Vista goed bevalt is dat je verschillende user accounts kunt ingeven, bijvoorbeeld voor de kinderen, en dat je die user accounts dan kunt begrenzen. User accounts heten Benutzerkonten (Konten = meervoud van Konto, niet van kont) in het Duits. Is waarschijnlijk geen Nederlands woord voor. Je kunt een webfilter voor ze aktiveren (ja, ik weet wel dat dat niet perfect is), je kunt de tijden dat ze überhaupt aan de computer komen begrenzen, en nog een paar dingen. Je kunt per slot van rekening niet de hele tijd naast ze zitten om te kijken of ze geen porno of fascistische rotzooi opgediend krijgen. En ze krijgen de computer niet zo makkelijk kapot. Tot het moment natuurlijk dat ze zelf slim genoeg zijn om op de een of andere te hacken.

Kost wel een hoop tijd om alles uit te proberen. Zodoende zat ik dus gisteravond tot half 3 in de nacht achter de computer. Alles wat ik nu nog nodig heb is een echte Internetverbinding in plaats van mijn analoge modem.

Joggen

Joggen is de volkssport in Duitsland. Is dat in Nederland ook zo? Ik heb me er lang tegen verzet maar het virus heeft mij nu definitief aangestoken. Het is gezond (als je je aan een paar dingen houdt) en je kan het overal en altijd doen. Het enige dat je echt nodig hebt is een paar goeie schoenen. (Ik heb Brooks, 120 Eu).

Vanmorgen heb ik dus gejogged (schrijf je dat zo?), ik ben geloof ik een langzame jogger. Ik jog sinds ongeveer een jaar. Een sporter heeft me geleerd dat voor een normale hobbyjogger een hartslag van ongeveer 130-140 bij het joggen genoeg is. (Officiële formule: maximale hartslag = 220 - leeftijd, hartslag bij joggen 70-80% van de maximale hartslag). Sindsdien houd ik me daaraan en kan langere afstanden lopen, alleen het tempo laat te wensen over: vijf kilometer in 40 minuten. Ik kan me herinneren dat ik vroeger in de Coopertest (12 minuten) ongeveer 2,8 kilometer liep en dat tijdens mijn militaire dienst andere jongens de vijf kilometer in iets meer dan 20 minuten liepen. En als je nagaat dat de marathon in ruim 2 uur gelopen wordt, dat is gewooon onmenselijk. Van bekenden en collega's die al langer lopen weet ik dat voor normale stervelingen een wedstrijdtempo van ongeveer 10 km/u bij de marathon normaal is. Ik heb net nog even nagelezen in Internet, en ik schijn toch goed te liggen met mijn trainingsschema. Joggen is natuurlijk iets anders dan wedstrijdrennen, maar het maakt niet uit hoe vaak ik tegen mezelf zeg dat het om de gezondheid gaat en daarom dat je je goed voelt, ik heb toch steeds de neiging om te meten hoe snel ik ben en te vergelijken met anderen. Zit erin gebakken. Als doel stel ik mezelf nu dat ik de vijf kilometer in 30 minuten loop met ongeveer gelijkblijvende hartslag. Deze zomer.


Vanwege humor, hier een jogger-mop:

Vervelende joggers

Een man rijdt in zijn auto op de snelweg. Hij is al lang aan het rijden en hij besluit om eventjes op een parking te stoppen en wat uit te rusten. Hij gaat de eerste parking er af en parkeert zijn auto.

De plaats die hij gekozen heeft ligt jammer genoeg langs een veelgebruikt joggingpaadje. Hij staat nog maar 5 minuten geparkeerd of er komt een jogger van het paadje af,tikt op zijn raampje en vraagt : Meneer,weet U misschien hoe laat het is ? De man kijkt op zijn horloge en zegt: Kwart over acht.. De jogger loopt verder en de man zet zich opnieuw gemakkelijk.

Na 5 minuten tikt er weer iemand op zijn raampje,het is een andere jogger en ook hij vraagt hoe laat het is. Twintig over acht, zegt de man enigszins verveeld. De jogger bedankt hem en loopt verder.

De man wil zich opnieuw comfortabel nestelen, maar ziet dan dat er meerdere joggers lopen en beseft dat het niet lang gaat duren voor hij wéér gestoord gaat worden... Dus pakt hij een stuk papier en schrijft erop: Ik weet NIET hoe laat het is !!! Hij kleeft het papiertje tegen zijn raampje en laat zich opnieuw lekker onderuit zakken in zijn zetel.

Als hij bijna is ingedommeld tikt er wéér een jogger op de raam en die zegt: Meneer,het is half negen.

Het verschil tussen mannen en vrouwen

Bob's theorie is in weinig woorden uit te drukken: mannen willen iets bereiken, vrouwen willen een mooi leven leiden.

Nadere uitleg: elke man droomt ervan ooit nog eens een beroemde rockzanger of filmster te worden en als dat niet lukt dan tenminste een grote carriere in zijn normale beroep. Zelfs als hij al jarenlang met zijn hoofd tegen de realiteit aanloopt blijft in zijn achterhoofd nog een vage hoop bestaan dat hij door een onverwachte wending van het lot nog het ooit nog een keer helemaal gaat maken. Met andere woorden: een man is er continu mee bezig zich af te vragen hoe het leven zou kunnen zijn.

Als je een vrouw vraagt naar de voorstelling van haar leven dan denkt ze aan een leuk beroep, een geslaagd gezinsleven, een goede vriendenkring en misschien een mooi huis. Allemaal dingen die bereikbaar zijn. Als ze dit dan bereikt hebben kunnen ze maar niet begrijpen waarom de man aan hun zijde zo onrustig is en ontevreden. We hebben toch alles wat we nodig hebben? De man denkt ondertussen aan alles wat hem nog niet gelukt is.

Het voordeel voor de man is dat hij daardoor ook werkelijk meer 'bereikt', zij het door middel van uitvindingen, wetenschappelijke ontdekkingen of macht. Zulke dingen krijg je het beste voor elkaar als je je het van te voren tot doel gesteld hebt. Gewoon maar zo toevallig president worden of de gloeilamp uitvinden 'ist eher unwahrscheinlich'. Het nadeel is natuurlijk dat per definitie maar enkele mannen werkelijk uitzonderlijke prestaties kunnen verrichten. De overgrote meerderheid moet 'sich damit abfinden' dat ze normale kneusjes zijn of er staat hun een min of meer harde midlife crisis te wachten.

Und wie kommst du damit klar?

Persepolis.

Gisteren waren we in bioscoop. We hebben de film Persepolis gezien. Dat is een tekenfilm voor volwassenen over een meisje dat opgroeit in Iran en daar de overgang van het Sjah-regime naar de Mullah's meemaakt en de oorlog tegen Irak. Ondanks deze enigszins zware onderwerpen is het bij wijlen een film waarom je ook hartelijk kunt lachen. Het verhaal is autobiografisch en het meisje is nogal eigenwijs. De karakters zijn zeer realistisch en het verhaal is meeslepend. Ik beveel de film van harte aan.

Na de film had ik een goed gesprek met mijn vriendin over waarom sommige mensen in onderdrukkende regimes zich als helden gedragen hoewel het duidelijk is dat ze daarmee praktisch weinig bereiken. Bijvoorbeeld: in de film werd getoond dat alle politieke gevangenen werd aangeboden om hun overtuigingen af te zweren of ze zouden de doodstraf krijgen. De meerderheid koos er volgens de film voor om bij hun overtuiging te blijven en zij werden dus omgebracht. Rationeel gezien volgens mij geen verstandige keus, want als je je overtuiging afzweert en in leven blijft kun je later altijd nog zeggen 'ik was ertoe gedongen' en volgens je oorspronkelijke overtuiging doorvechten. Ik denk dan ook dat het meer een gevoelsmatige dan een rationele beslissing is. Het enige dat je als 'eenzame held' werkelijk bereikt is dat je de moraal van de overige mensen opkrikt.

Ik werd er door een van mijn twee trouwe lezers op gewezen dat deze Blog ondanks de ondertitel 'Ervaring en humor' geen humor bevat. 'Das ist wohl wahr' moet ik toegeven. Om dat te compenseren hier een voorbeeld van een Duitse mop:

Ingenieurskunst.

Die Österreicher entwickelten den dünnsten Draht der Welt. Als dieser fertig war wollten sie wissen welchen Durchmesser er hat. Der Draht ist aber so Dünn, das sie ihn nicht messen können.

Sagt der eine Österreicher: "Schicken wir ihn eben nach Deutschland. Die sind hoch technologisiert. Die können ihn vielleicht messen." Sagt der andere: "Nein, die Blöße geben wir uns nicht. Schicken wir ihn erst mal nach Amerika. Die sind auch hoch entwickelt." Also packen sie den Draht in eine Kiste und legen einen Zettel bei, ob sie den Durchmesser messen können. Nach 2 Wochen kommt die Kiste wieder. Der Kiste liegt ein Antwortzettel bei. "Leider können wir diesen Draht nicht messen. Zu dünn."

Darauf sagt der eine Österreicher wieder: " Müssen wir ihn doch nach Deutschland schicken." Sagt der andere: "Nein, wir schicken ihn nach China. Dort werden doch auch Mikrochips hergestellt. Die können ihn bestimmt messen." Gesagt getan. Sie legen wieder einen Zettel bei, ob sie den Draht messen können. Es dauert wieder ca. 2 Wochen, dann kam die Kiste wieder. Auf der Antwort steht: "Leider können wir diesen Draht nicht messen. Er muss zu Dünn sein".

Sagt der eine Österreicher: "Jetzt bleibt uns nur noch Deutschland." Sagt der andere: "Hmm. Na gut. Schicken wir ihn nach Deutschland." Also den Draht wieder ihn eine Kiste und nach Deutschland geschickt. Aus lauter Frust haben sie vergessen einen Zettel beizulegen, was sie eigentlich wollen.

Es dauert 2 Wochen, 3 Wochen, 4 Wochen, keine Kiste. Nach 6 Wochen kommt die Kiste wieder.
Es liegt ein Zettel bei: "Also wir wussten ja nicht was wir mit diesem Draht machen sollten. Also haben wir mal ein Gewinde drauf geschnitten und ein Loch durchgebohrt. Wir hoffen das ist in eurem Interesse.

De Ex.

Ik heb beloofd iets over mijn ex te schrijven. Het probleem daarbij is dat het moeilijk is om objektief over iemand te schrijven met wie je geen goede verstandhouding hebt. Voor je het weet ga je jezelf zitten rechtvaardigen zonder dat de tegenpartij een kans heeft om er iets tegenin te brengen. Niet dat ik de eerste zou zijn die dat doet, er zijn genoeg boeken die op deze manier geschreven zijn. Maar voordat ik daaraan begin moet ik er nog maar goed over nadenken.

O.K., Ik heb erover nagedacht.

Mijn ex is boos op mij omdat ik een nieuwe vriendin heb. Een nieuwe vriendin die vroeger haar vriendin was. Nu moet je me maar gewoon geloven: de nieuwe relatie is begonnen ongeveer 4 maanden nadat de oude was beeindigd, niet eerder. Je kunt er natuurlijk begrip voor hebben dat mijn ex boos is. Had ik ook. In het begin. Het eerste probleem is echter dat ze al vier jaar lang ononderbroken boos is en dat er geen verbetering in zicht is. Het tweede probleem is dat we een nu tienjarige zoon hebben, die constant onder de oppervlakte (soms ook duidelijk erboven) van zijn moeder een vijandige houding in de richting van mij en mijn vriendin moet meemaken.

Hoe het in Nederland precies geregeld is weet ik niet, maar in Duitsland is het zo dat bij kinderen die niet in een huwelijk geboren worden de moeder automatisch alleen de voogdij krijgt. Als vader kun je de gemeenschappelijke voogdij alleen dan toegesproken krijgen als de moeder daar toestemming voor geeft. Er heeft al een vader geprocedeerd bij het Bundesverfassungsgericht omdat dat discriminerend is, maar 'die Klage wurde abgewiesen'. Voor wie er meer over wil weten: www.vatersein.de.Zoals je begrijpt, heb ik dus geen schijn van kans op gemeenschappelijke voogdij en daardoor geen recht om iets voor hem te beslissen, of bijvoorbeeld op vakantie spontaan een zeil- of skicursus te boeken (moet door de voogd ondertekend worden).Ik wil niet al teveel klagen. Had je maar moeten trouwen, dan had je ook voogdij gekregen. Ja, maar dan moet je ook scheiden en meerdere jaren lang alimentatie niet alleen voor het kind maar ook voor de moeder betalen. Was dat achteraf gezien beter geweest? Een goede vraag.

'Immerhin' heb ik een functionerende omgangsregeling met mijn zoon, we zien elkaar elk tweede weekend, een avond doordeweeks en 3-4 weken vakantie per jaar. Met hem kan ik goed opschieten. Hij heeft ook af en to zijn nukken, maar dat is iets voor een andere blog-post.


Op de foto: mijn vriendin en haar beste vriendin (niet de ex!) bij een winterwandeling op de Riechenheimer Berg.

Lilly

9 januari 2008

Vandaag is het mooi weer. De lucht boven Seebach is strak blauw. Ik verveel me te pletter. Op mijn werk heb ik al dagen lang niks te doen. Een idee borrelt op: laat ik eens een Blog schrijven. Ik ben een trouwe lezer van de Dilbert Blog http://dilbertblog.typepad.com/ (humor voor kantoorhelden, soms provocerend) en het Kopfschuettel-blog http://www.kopfschuettel.de/ (man-vrouw humor) en soms de blog van Kluun http://www.kluun.nl/.

Zo moeilijk kan het niet zijn en zie daar: hier is mijn Blog. Nu moet ik nog zien of er ook mensen komen die het lezen. Hier volgt het eerste bericht, het is een soort dagboek waarvan ik hoop dat het de moeite waard is om te lezen.

Zo een verhaaltje te schrijven is niet zo makkelijk als het lijkt. Zodra je een onderwerp hebt waar je een paar ideeen over hebt gaat het vanzelf, maar op die onderwerpen moet je eerst maar komen.Ik heb een nieuwe pc besteld, bij mijn collega Thorsten. Die voert naast zijn werk nog een soort eenmans handelsbedrijf in pc-techniek. Een behoorlijke pc-freak is dat, heeft er aardig verstand van. Van hem heb ik al een platte monitor en een beamer gekocht. Hij geeft goed advies.

Bla bla bla... heb ik niets interessanters te schrijven?

Met Lilly gaat het goed. Lilly is mijn kat, die ik eigenlijk alleen maar tijdelijk heb omdat een vriendin van de dochter van mijn vriendin verhuisd is en de kat niet mee kon nemen naar de nieuwe woning. Lilly is een poes, ze is dik maar een ideale huiskat. Ze kan goed alleen zijn en als ik thuis ben is ze gezellig maar niet opdringerig. Ze eet graag en beweegt weinig.

Straks na het werk haal ik mijn zoon op. Om half zeven. Om half acht moet hij dan alweer terug zijn. Bij mijn ex. Mijn ex en ik hebben geen goede verstandhouding. Zij vindt dat ik niet goed voor onze zoon zorg. Wat is dat toch met vrouwen? Altijd moeten ze mij vertellen dat ik niet goed zorg voor andere schepsels. Alsof ze daar als vrouwen het alleenrecht op hebben. Volgende keer meer over mijn ex.

(De kat op de foto is overigens niet Lilly, van haar heb ik even geen foto hier, maar Garfield. Een van de 3 katers van mijn vriendin.)